هم تو به عنایت الهی

از ظلمت تن رهاییم ده

روزیکه مرا ز من ستانی

و آن دمکه مرا به من دهی باز

تا با تو قرین نورگردم

آن سایه نهکز چراغ دور است

من بیکس و رختها نهانی

تا چندکنم ز مرگ فریاد

گر بنگرم آنچنانکه رای است

از خوردگهی به خوابگاهی

که: «والناشطات نشطا». افتتاح مقالات به حدیثیکنیم از احادیث مصطفوی صلوات الله علیه لقد جاء فی «دُرر الاخبار» عن النبی المختار علیه افضل الصلوات و اعلاها و اکمل التحیات و اسناها انه قال لحارثه صباح یوم: «کیف اصبحت یا حارثه؟ قال: اصبحت مومناً قال: ان لکل حق حقیقه فما حقیقة ایمانک؟ قال: عزلت نفسی عن الدنیا فاظماءت نهاری و اسهرت لیلی فکاءنی انظر الی عرش ربی بارزاً وکانی انظر الی اهل الجنه یتزاورون و الی اهل النار یتغاوون فقال النبی: «اصبت فالزم» ثم اقبل الی اصحابه وقال: «هذا عبدا نوّر الله قلبه بنور جلاله». سید المرسلين، چراغ آسمان و زمين صلی الله علیه و سلم روزی میان یاران نشسته بود روی، به حارثهکرد وگفت: ای حارثه! امروز چون برخاستی از خواب؟ گفت: مؤمن برخاستم. مؤمن راستی، مؤمن حقیقی، مؤمن بیگمان و تقلید.

وان کار که ابرار گزیدند، گزیدیم

خود را به یکی جان ز همه باز خریدیم

المنة للهکه به مقصود رسیدیم

گفت: یا رسول الله! من از دنیا دور شدم که دنیا را دام غرور دیدم و حجاب نور دیدم. به روز، تشنه صبرکردم و شب، بیدار بودم و این ساعت معين عرش رحمان را به چشم ظاهر میبینم، چنانکه خلق، آسمان را میبینند و اهل بهشت را میبینم به این چشم ظاهر، میان بهشت یکدیگر را زیارت میکنند و کنار می گيرند و اهل دوزخ را با این چشم می بینم که غریو می کنند و فریادشان به گوش ظاهر می شنوم.

آن سرمه کش بلند

چشم دل این مرد را سرمهٔ معرفت کشیده است و چشم و دل او را منور گردانیده است.

بيرون شوی زین ورطه که این خلق در آن است

بر دیدۀ تو این سر آنگه بعیان است

سرگشته در این واقعه این خلق از آن است

از ما و خدمت ما چیزی نیاید ای جان

دارالسلام ما را، دارالملام کردی

باز سپیدی پرید از دست شاه به دستوری برگوشهٔ بام نشست. طفلان در فر و جمال آن باز حيران شدند. تی تی و توتو می کنند و از دور میپندارندکه آن باز سلطان، از بهر تی تی و توتوی ایشان نشسته است. ندانندکه آن باز به عنایت پادشاه به گوشهٔ آن ویرانه نشسته است. «نور الله قلبه بنور جلاله» یعنی مگوکه روز چنينکردم و شب چنانکردم، الا بگوکه آن خداوندیکه روز را منورکرد و شب را مسترکرد به عنایت خویش و بخشش خویش بر دل و دیدۀ من رحمت کرد.

پیدا بود که جنبش دل تا کجا رسد!

عارفان چون دم از قدیم زنند

«الزاهد یقولکیف اصنع و العارف یقولکیف یصنع»

در میان چنين محن چه کنم

عجب از بهر من خدا چه تند

که کنم نیک و نگروم به بدی

نگرد دائما به روی خدا

نظر العارفين فی اضمحلال

سکرة العارف من الاجلال

مطمح العارف لدی الواحد

ذاک للحق شاهد فی السر

ذاک فی الارض عمره یفنی

عارف الحق طارفوق حجی

همة العارفين فی ذی العرش

سير زاهد هر مهی یک روزه راه

* * *

پاک بر بود آن کمال، تو را

اندر او از بشریت بنماند اثری

گر همه علت گيرد ز علی تابه ثری

به سوی او کند از عين حقیقت نظری

متمکن شده در کالبد جانوری

رودگر شود تو به تحقیق، که اوشدد گری

عاشقی چیست؟ ترک خود گفتن