باز این دل سرمستم دیوانهٔ آن بندست

سرمست کسی باشد، کو خود خبرش نبود

در حلقهٔ آن سلطان، در حلقه نگینم من

نه از خاکم و نه از بادم، نه از آتش و نه از آبم

من عیسی آن ماهم، کز چرخ گذر کردم

دیوانه و سرمستم، هم جام تن اشکستم

من صوفی چرا باشم؟ چون رند خراباتم

من قطره چرا باشم؟ چون غرق در آن بحرم

تن خفت درین گلخن جان رفت دران گلشن

بازآمدم از سلطان با طبل و علم، فرمان

باز این دل دیوانه زنجیر همی برد

چون تیر همی برد از قوس تنم، جانم

جان یوسف کنعانست، افتاده به چاه تن

می افتم و می خیزم چون یاسمن از مستی

سلطان سلاطینم، هم آنم و هم اینم

پهلوی شهنشاهم، هم بنده و هم شاهم

تو حلق همی دری از خوردن خون خلق

در آخر آن گاوان، آخر چه کنی مسکن؟!

امروز منم احمد، نی احمد پارینه

شاهی که همه شاهان، خربندهٔ آن شاهند

از شربت اللهی، وز شرب اناالحقی

من قبلهٔ جانهاام، من کعبهٔ دلهاام

من آینهٔ صافم، نی آینهٔ تیره

من مست ابد باشم، نی مست ز باغ و رز

گر باز چنان اوجی، کو بال و پر شاهی؟!

ای آنکه چو زر گشتی از حسرت سیمین بر

در خانقه عالم، در مدرسهٔ دنیا