ماییم و بخت خندان، تا تو امیر مایی

آن لب که بسته باشد، خندان کنیش در حین

سوگند خورده باشد، تا من زیم، نخندم

هر مردهٔ که خواهی برگیر و امتحان کن

روزی که من بمیرم، بر گور من گذر کن

خود کی بمیرد آنکس که ساقیش توبودی؟!

همراه باش ما را، گو باش صد بیابان

گفتم به ماه و اختر: « تا کی روید بر سر؟! »

ای مه که تو همامی، گه زار و گه تمامی

یک چیز را کمالی، یک چیز را وبالی

شاگرد ماه من شو، زیر لواش می رو

ای بازگشت جانها در وقت جان پریدن

ای گفته: جان چه باشد؟! یا آن جهان چه باشد؟

ای دل که کف گشودی، از این آن ربودی

گه سیم و زر کشیدی، که سیمبر کشیدی

ای رفته از تباهی، در خون مرغ و ماهی

ای شاد آنک از حق آموخت سحر مطلق

دو گوش را ببستن، از عشوهٔ حریفان

از خاک زادهٔ وز بستان خاک مستی

تا شیرخواره باشی، دندان دل نروید

میل کباب جستن، طمع شراب خوردن

ای در هوس نشسته، وی هردو گوش بسته