سوی من بیا و بستان بدو دست، تا نریزی

چو خوری، چنان بیفتی که به حشر بر نخیزی

دهمت به قهر خوردن، تو ز من کجا گریزی؟!

بستان قدح، نظر کن، که تو با کی می ستیزی

سر زلف یار را بین، که گرفت مشک بیزی

چو ز خود برفت مطرب، بزند ره حجازی

هنر و وفا نیابی ز حرارت غریزی

نه ز شیره است این می به خدا، و نی مویزی

بدرون خواری آمد شرف و کش و عزیزی

تو بگو که خوش ادایی، عجبی، غریب چیزی

که عروس می بنالد بر تو ز بی جهیزی

هله ای ندیم دولت، تو درین خمار چونی؟

هله ای گل سعادت، به میان خار چونی؟

به تو باغ و راغ گوید که: « تو ای بهار چونی؟ »

چو توی قرار دلها، هله، بی قرار چونی؟

خردم بماند خیره، که تو سوگوار چونی؟

که میان چاه و زندان، تو باختیار چونی؟

هله آفتاب رفعت، تو درین دوار چونی؟

چو هوای جنتستت، تو هریسه خوار چونی؟

به میان این حریفان، تو درین قمار چونی؟

محک خدای دیدی، تو در اضطرار چونی؟

بنظر چو ره نوردی، تو در انتظار چونی؟

ز فخ زمانه مرغی سره، برپرید، باری

که به ظاهر آن شکوفه ز چمن برید، باری

که ز چشم ما سرشک غم تو چکید، باری

که ز گرگ مرگ صیدت بشد و رمید باری

که بر آسمان ز یاران اسفا رسید، باری

که ز دام تنگ صورت، بشد و رهید، باری

خوش و عاشق و مکرم، سبک و شهید، باری

به وثاق تو رسیدم، بده آن کلید، باری

بجز آن سحر ز فضلت، سحری دمید، باری

من از آفتاب غیبی شده ام سعید، باری

کرم و کرامتت را دل من سزید، باری