ای دریغا که شب آمد همه گشتیم جدا

همه خفتند و فتادند به یک سو چو جماد

هین مخسپید که شب شاه جهان بزم نهاد

بر جهنده شده هر خفته ز جذب کرمش

شب نخوردی به سحر اشکم او پر بودی

کرده آماس ز استادن شب پای رسول

نی که مستقبل و ماضی گنهت مغفورست

باد روحست که این خاک بدن را برداشت

با ازین خاک به شب نیز نمی دارد دست

بی ثباتست یقین باد وفایش نبود

آن صفت کش طلبی سر به تکبر بکشد

آدمی جوید پیوسته کش و پر هنری

دل چون سنگ در آنست که گوهر گردد

حرص خواهد که بشاهان کرم دربافد

لولیانند درین شهر که دلها دزدند

چشم مستش چو کند قصد شکار دل تو

عاشقانند ترا در کنف غیب نهان

آب خوش را چه خبر از حسرات تشنه

سر و سرور چو که با تست چه سرگردانی

گر ترا دست دهد آن مه از دست روی

چون ترا گرم کند شعشعهای خورشید

ور سلامی شنوی از دو لب یوسف مصر

دزد اندیشهٔ بد را سوی زندان آرید

شحنهٔ عقل اگر مالش دزدان ندهد

تشنگان را بسوی آب صلایی بزنید

بزم عامست و شهنشاه چنین گفت که: « زود

می رسد از چپ و از راست طبقهای نثار

هرچه آرید اگر مرده بود جان یابد

دور اقبال رسید و لب دولت خندید

هرکی دل دارد آیینه کند آن دل را

بگشادند خزینه همه خلعت پوشید

دستها را همه در دامن خورشید زنید

اندرین ملحمه نصرت همه با تیغ خداست