اگر سوزد درون تو چو عود خام، ای ساقی

یکی ساعت بسوزانی، شوی از نار نورانی

چو آتش در درونت زد، دو دیدهٔ حس بردوزد

توی چون سوخت، هو باشد، چو غیرش سوخت او باشد

تو زاهد می زنی طعنی، که نزدیکم به حق یعنی

ز صاف خمر بی دردی، ترا بو کو؟ اگر خوردی

شدی ای جفت طاق او، شدی از می رواق او

ببستی چشم از آب و گل، بدیدی حاصل حاصل

برین معنی نمی افتی، چو در هر سایه می خفتی

تو ای جان رسته از بندی، مقیم آن لب قندی

پدر عقلست اگر پوری وگرنه چغد رنجوری

گهی پر خشم و پرتابی، به دعوی حاجب البابی

یکی شاهی به معنی صد، که جان و دل ز من بستد

به پیش شاه انس و جان، صفای گوهر و مرجان

توی آن شه که خون ریزی، که شمس الدین تبریزی

الا ای شاه یغمایی، شدم پرشور و شیدایی

دو تایم پیش هر احول، یکن این مشکل من حل

زهی دریا، زهی گوهر، زهی سر و زهی سرور

چنان نوری که من دیدم، چنان سری که بشنیدم

که گردیدیش افلاطون، بدان عقل و بدان قانون

چو مرمر بوده ام من خود، مگر کر بوده ام من خود

ولیک آن ماه رو دارد، هزاران مشک بو دارد

دریغا جان ندادستم، چو آن پر برگشادستم

شبی دیدم به خواب اندر، که می فرمود آن مهتر

هزاران مکر سازد او، هزاران نقش بازد او

نپنداری ولی مستی، ازان تو بی دل و دستی

چو از عقلت همی کاهد، چو بی خویشت همی دارد

بدیدم شعلهٔ تابان، چه شعله؟ نور بی پایان

مهی، یا بحر، یا گوهر، گلی، یا مهر، یا عبهر

توی ای شمس دین حق، شه تبریزیان مطلق

ز بادهٔ ساغر فانی حذر کن، ورنه درمانی

ز قیرستان ظلمانی، ایا ای نور ربانی

ایا ساقی عزم تو، بدان توقیع جزم تو

نه ماهی و تو آبی؟ نه من شیرم تو مهتابی؟

نه من ظلمت؟ نه تو نوری؟ نه من ماتم؟ نه تو سوری

قدحها را پیاپی کن، براق غصها پی کن

بیارا بزم دولت را، که بر مالیم سبلت را

در آن مجلس که خوبانند، ز شادی پای کوبانند

زهی سودای بی خویشی، که هیچ از خویش نندیشی

ز بیخویشی از آن سوتر، همی تابد یکی گوهر

دو صد مفتی در آن عقلش، همی غلطد در آن نقلش

همی بیند یکایک را، چنان همچون یقین شک را

حلالش باد نازیدن، زهی دید و زهی دیدن

کیست آن شاه شمس الدین، ز تبریز نکو آیین