ای درد دهنده ام دوا ده

درد تو دواست و دل ضریرست

نومید همی شود بهر غم

هر دیده که بهر تو بگرید

شکرش ده، وانگهیش نعمت

گر جان ز جهان وفا ندارد

خوی تو خوش است، هم خوشی بخش

آن نی که دم تو خورد روزی

این قفل تو کردهٔ برین دل

کس طاقت خشم تو ندارد

غم منکر بس نکیر آمد

چون باخبری ز هر فغانی

مهمان من آمدست اندوه

یک لقمه کند هزار جان را

هر سیلی او چو ذوالفقاری

زو تلخ شده دهان دریا

دریاچه بود؟! که از نهیبش

ماییم سرشتهٔ نوازش

خو کرده به سلسبیل و تسنیم

با جمع شکر لبان رقاص

این عیش و طرب دریغ باشد

حیفست که مجلس لطیفان

در چاه فتاد دل، برآرش

ور وعده دهیش تا به فردا

بخشای برین اسیر هجران

هرچند که ظالمست و مجرم

گشتست چو لاله غرقهٔ خون

خواهد که به پیش تو بمیرد

یاری دگری کجا پسندد

آن را که بخواندهٔ تو روزی

هرچند به زیر کوه غم ماند

امسال چو ماه می گدازد

راهی بگشا درین بیابان