هله، رفتیم و گرانی ز جمالت بردیم

دوست یک جام پر از زهر چو آورد به پیش

گفت: « خوش باش که بخشیمت صدجان دگر

گفتم: « ابحان چو توی از تن ما جان خواهد

ما نهالیم، بروییم، اگر در خاکیم

بدرون بر فلکیم و به بدن زیر زمین

چونک درمان جوان طالب دردست و سقم

جان چو آئینهٔ صافی است، برو تن گردیست

این دو خانه ست دو منزل به یقین ملک ویست

چون بیامد رخ تو بر فرس دل شاهیم

می دهنده چو توی، فخر همه مستانیم

در جهان آمد و روزی دو به ما رخ بنمود

گفتم: « از بهر خدا ای سره مهمان عزیز

گفت: « کس دید درین عالم یک روز سپید

از برای کشش ما و سفر کردن ما

هر غم و رنج که اندر تن ودر دل آید

نیم عمرت به شکایت شد و نیمی در شکر

چه فضولی تو؟ که این آمد و آن بیرون شد

پای در باغ خرد نه، به طلب امن و خلاص

باد امرود همی ریزد اگر نفشانی

این بود رزق کریمی که وفادار بود

قایمم مات نیم، تا بنگویند که مرد

همچو گل خنده زنان از سر شاخ افتادیم

آدمی از رحم صنع دوباره زاید

تو هنوز ای که جنینی بنبینی ما را

نوحه و درد اقارب خلش آن رحم است

او چه داند که جهان چیست، که در زندانیست

یاد ما گر بکنی هم به خیالی نگری

لیک ما را چو بجویی سوی شادیها جو

پیشهٔ ورزش شادی ز حق آموخته ایم

مردن و زنده شدن هر دو وثاق خوش ماست

رحما بینهم آید، همچون آییم

هر خیالی که تراشی ز یکی تا به هزار

شربت تلخ بنوشد خرد صحت جو

عاشقان از صنم خویش دو صد جور کشند

در چنین دوغ فتادی که ندارد پایان

این شب قدر چنانست که صبحش ندمد

چو از این بحر برون رفتنت اومید نماند

ز آسمان آید این بخت، نه از عالم خاک

چون چنین روی بدیدی نظرت روشن شد

هر کرا آخر کار این سبقت خواهد بود

صدفی باشد گردان به هوای گوهر

جعد خود را چو بیند بکند ترک کلاه

جوزها گرچه لطیفند و یقین پر مغزند