تا بی کس و ممتحن نمانم

در دیک چه می پزی، چه دانم

ای عشق نمی دهی امانم

تا نشنوی آهوه وفغانم

ای جان چو که من نه زین جهانم

جان را به جهان جان رسانم

تا رخت بکوی تو کشانم

سرگشته چو سنگ آسیاییم

از کوه برآی تا برآییم

ما خود همه سرکه می فزاییم

گه خیرهٔ خود که ما کجاییم

یا قبض که مهره در رباییم

گاه از پی هردو کیمیاییم

گه شاد به خرج آن و تحلیل

گاهی به نثار آن و تنزیل

گه عباسی به طوف و زنبیل

یا غیر تویم بی دو تبدیل

تذلیل نباشدی و تبجیل

مانندهٔ رفع و خفض قندیل

بس افسادی برای تنحیل