هم شیوه خوش هم میوه خوش هم لطف تو خوش هم جفا

ای ماه روی سروقد ای جان فزای دلگشا

ای مستغاث العاشقین ای شهسوار هل اتی

طوطی و کبک و فاخته گفته ترا خطبهٔ ثنا

دامن ز گولان در مچین مخراش رخسار رضا

جمله ثنا اندیش تو ای تو ثناها را سزا

وی گلستان عارفان در وقت بسط و التقا

خواهم دعا کردن ترا ای دوست تا وقت دعا

در خانه جوقی دلبران بر صفه اخوان صفا

یا سوی جانان می روی باری خرامان می روی

برگیر و با خویشم ببر گر سوی میدان می روی

افلاک تنگ آید ترا گر بهر جولان می روی

بس دیر و دشوار آمدی بس زود و آسان می روی

ای شاد آن قومی که تو در کوی ایشان می روی

یا آب حیوانی مگر کز خلق پنهان می روی

ای رهنمای پیشها چون عقل در جان می روی

گه روح را گوید خرد: چون سوی هجران می روی

چون ابر با چشمان تر با ماه تابان می روی

آن چه فسون در می دمی غم را چو شادی می کنی

آهن چو مومی می شود بر می کنیش از آهنی

شاگرد خاص خالقی از جمله افسونها غنی

خود را برون انداختم از ترسها در ایمنی

بی دست و بی دل می شوم چون دست بر من می زنی

با اینک نادانم مها دانم که آرام منی

حاشا از آن حسن و نمک که دل ز مهمان برکنی

وز باد سودا پیش او چون بید باشم منثنی

غنچه بیندازد کله سوسن فتد از سوسنی

در قصد خون عاشقان دامن کمر اندر زده

یک عقل نگذارم بمی در والد و در والده

تا تو نیابی عاقلی در حلقهٔ آدم کده

جز لیلی و مجنون بود پژمرده و بی فایده

از عشق ما جان کی برد گر مصطبه گر معبده

باده ت دهم مستت کنم با گیر و دار و عربده

بر ریز یک رطل گران بر منکر این قاعده

آمد قران جام و می بگذشت دور مایده

آمد بهار و زاد ازو صد شاهد و صد شاهده