89
غزل شمارهٔ ۹۷۳
صوفیان در دمی دو عید کنند
عنکبوتان مگس قدید کنند
شمع ها می زنند خورشیدند
تا که ظلمات را شهید کنند
باز هر ذره شد چو نفخه صور
تا شهید تو را سعید کنند
چرخ کهنه به گردشان گردد
تا کهنه هاش را جدید کنند
رغم آن حاسدان که می خواهند
تا قریب تو را بعید کنند
حاسدان را هم از حسد بخرند
همه را طالب و مرید کنند
کیمیای سعادت همه اند
در همه فعل خود بدید کنند
کیمیایی کنند همه افلاک
لیک در مدتی مدید کنند
وان هم از ماه غیب دزدیدند
که گهی پاک و گه پلید کنند
خنک آن دم که جمله اجزا را
بی ز ترکیب ها وحید کنند
بس کن این و سر تنور ببند
تا که نان هات را ثرید کنند