رفتم به سوی مصر و خریدم شکری را

در شهر کی دیدست چنین شهره بتی را

بنشاند به ملکت ملکی بنده بد را

خضر خضرانست و از هیچ عجب نیست

از بهر زبردستی و دولت دهی آمد

شاید که نخسپیم به شب چونک نهانی

آثار رساند دل و جان را به مؤثر

اکسیر خداییست بدان آمد کاین جا

جان های چو عیسی به سوی چرخ برانند

هر چیز گمان بردم در عالم و این نی

سوز دل شاهانه خورشید بباید

ما عقل نداریم یکی ذره وگر نی

بی عقل چو سایه پیت ای دوست دوانیم

خورشید همه روز بدان تیغ گزارد

بر سینه نهد عقل چنان دل شکنی را

در هدیه دهد چشم چنان لعل لبی را

رو صاحب آن چشم شو ای خواجه چو ابرو

ای پاک دلان با جز او عشق مبازید

خاموش که او خود بکشد عاشق خود را