91
غزل شمارهٔ ۹۶۶
دیده خون گشت و خون نمی خسبد
دل من از جنون نمی خسبد
مرغ و ماهی ز من شده خیره
کاین شب و روز چون نمی خسبد
پیش از این در عجب همی بودم
کآسمان نگون نمی خسبد
آسمان خود کنون ز من خیره است
که چرا این زبون نمی خسبد
عشق بر من فسون اعظم خواند
جان شنید آن فسون نمی خسبد
این یقینم شدست پیش از مرگ
کز بدن جان برون نمی خسبد
هین خمش کن به اصل راجع شو
دیده راجعون نمی خسبد