ز شمس دین طرب نوبهار بازآید

کرانه کرد دلم از نبیذ و از ساقی

کبوتر دل من در شکار باز پرید

بگردد این رخ زردم چو صد هزار نگار

چو ملک حسن بر وی مهم قرار گرفت

چو خارخار دلم می نشیند از هوسش

چو مهرها که شود محو نطع آن گوهر

ز مستی اش چه گمان بردمی که بعد از می

از این خمار مرا نیست غم اگر روزی

هزار چشمه حیوان چه در شمار آید

سؤال کردم رخ را که چند زر باشی

مرا جواب چو زر داد من زرم دایم

بگفتمش چو بماندی تو زنده بی آن جان

من آن ندانم دانم که آه از تبریز