بسی بکردم لاحول و توبه دل نشنود

بسوخت عشق تو ناموس و شرم و هر چم بود

کدام کوه که باد توش چو که نربود

وگر کهم همه در آتش توم که دود

ز عشق این عدم آمد جهان جان به وجود

زهی عدم که چو آمد از او وجود افزود

کسی که ماه تو بیند رهد ز کور و کبود

مثال احمد مرسل میان گبر و جهود

که آفتاب ستا چشم خویش را بستود

روان مسافر دریا و عاقبت محمود

مرا چه غم اگرم هست چشم خواب آلود