زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا

از آن آب حیاتست که ما چرخ زنانیم

یقین گشت که آن شاه در این عرس نهانست

به هر مغز و دماغی که درافتاد خیالش

تن ار کرد فغانی ز غم سود و زیانی

نی تن را همه سوراخ چنان کرد کف تو

نی بیچاره چه داند که ره پرده چه باشد

که در باغ و گلستان ز کر و فر مستان

ز تیه خوش موسی و ز مایده عیسی

از این لوت و زین قوت چه مستیم و چه مبهوت

ز عکس رخ آن یار در این گلشن و گلزار

چو سیلیم و چو جوییم همه سوی تو پوییم

بسی خوردم سوگند که خاموش کنم لیک

خمش ای دل که تو مستی مبادا به جهانی

ز شمس الحق تبریز دل و جان و دو دیده