که در جهان چو تو خوبی کسی ندید و نزاد

که او به دام هوای چو تو شهی افتاد

که هر یکی ز یکی خوبتر زهی بنیاد

ز سحر چشم خوشت آن همه گره بگشاد

ببین تو قوت شاگرد و حکمت استاد

یکی خراب و یکی مست وان دگر دلشاد

همه چو شاخ درختیم و عشق تو چون باد

تو راست جمله ولایت تو راست جمله مراد

بهار را ز چمن پرس و سنبل و شمشاد

درخت دل را باد اندرونست یعنی یاد

خراب و مست و لطیف و خوش و کش و آزاد

خمار خیزد و فریاد دردهد فریاد

گمان برم که امیرم چرا شوم منقاد

چو درد رفت حجابی میان ما بنهاد

ندا ز عشق برآید که هرچ بادا باد