تو هم به صلح گرایی اگر خدا بگمارد

که تا سعادت و دولت که را به تخت برآرد

که آنچ رشک شهان شد گدا امید چه دارد

عجب مدار ز تشنه که دل به آب سپارد

و یا ز چشم اسیری که اشک غربت بارد

که هر که بیند رویم دعا به خاطر آرد

مهم مس چه برآید چو کیمیا نگذارد

چگونه می شود انگور گر کفش نفشارد