شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود

چون جگر عاشقان می خورد این شب به ظلم

عاقله شب تویی بازرهانش ز ظلم

تا برهد شب ز ظلم ما برهیم از ظلام

شب همه روشن شود دوزخ گلشن شود

سینه کبودی چرخ پرتو سینه منست

فارغ و دلخوش بدم سرخوش و سرکش بدم

تیر غم تو روان ما هدف آسمان

جانم اگر صافیست دردی لطف توست

قافله عصمتت گشت خفیر ار نه خود

سر به خس اندرکشید مرغ غم از بیم آنک

چشم چپم می پرد بازو من می جهد

جان مثل گلبنان حامله غنچه هاست

زود دهانم ببند چون دهن غنچه ها