دی شد و بهمن گذشت فصل بهاران رسید

زحمت سرما و دود رفت به کور و کبود

باغ ز سرما بکاست شد ز خدا دادخواست

آمد خورشید ما باز به برج حمل

طالب و مطلوب را عاشق و معشوق را

بر مثل وام دار جمله به زندان بدند

جمله صحرا و دشت پر ز شکوفه ست و کشت

هر چه بمردند پار حشر شدند از بهار

آن گل شیرین لقا شکر کند از خدا

وقت نشاط ست و جام خواب کنون شد حرام

جام من از اندرون باده من موج خون