جامه سیه کرد کفر نور محمد رسید

روی زمین سبز شد جیب درید آسمان

گشت جهان پرشکر بست سعادت کمر

دل چو سطرلاب شد آیت هفت آسمان

عقل معقل شبی شد بر سلطان عشق

پیک دل عاشقان رفت به سر چون قلم

چند کند زیر خاک صبر روان های پاک

طبل قیامت زدند صور حشر می دمد

بعثر ما فی القبور حصل ما فی الصدور

دوش در استارگان غلغله افتاده بود

رفت عطارد ز دست لوح و قلم درشکست

قرص قمر رنگ ریخت سوی اسد می گریخت

عقل در آن غلغله خواست که پیدا شود

خیز که دوران ماست شاه جهان آن ماست

ساقی بی رنگ و لاف ریخت شراب از گزاف

باز سلیمان روح گفت صلای صبوح

رغم حسودان دین کوری دیو لعین

از پی نامحرمان قفل زدم بر دهان