بی ابر و بی غبار در آن مه نظر کنند

وز دامگاه صعب به یک تک عبر کنند

بزم و سرای گلشن جای دگر کنند

شاهان روح زو سر از این کوی درکنند

دستی چنین گشاده که تا شور و شر کنند

کو صور عشق تا سر از این گور برکنند

از نور عشق مس وجود تو زر کنند

سردا جماعتی که حدیث هنر کنند

آیند و زله های گران مایه جز کنند

تا طوطیان شوند و شکار شکر کنند

شاید که آتشان طبیعت شرر کنند

از غیرت ملاحت او کور و کر کنند

آن دیده را به مهر ابد بی خبر کنند

کاجزای خاک از گذرش زیب و فر کنند

گر صد هزار بارش زیر و زبر کنند

تا روز را به دور حوادث سپر کنند