وقتی خوشست ما را لابد نبید باید

ما را نبید و باده از خم غیب آید

هر جا فقیر بینی با وی نشست باید

بگریز از آن فقیری کو بند لوت باشد

از نور پاک چون زاد او باز پاک خواهد

اما چو قلب و نیکو ماننده اند با هم

بر دل نهاد قفلی یزدان و ختم کردش

سگ چون به کوی خسبد از قفل در چه باکش

سالی دو عید کردن کار عوام باشد

جان گفت من مریدم زاینده جدیدم

ما را از آن مفازه عیشیست تازه تازه

ای آمده چو سردان اندر سماع مردان

گر زانک چوب خشکی جز ز آتشی نخنبی

آن ذوق را گرفتم پستان مادر آمد

خامش که در فصاحت عمر عزیز بردی

ای شمس حق تبریز در گفتنم کشیدی