مر بحر را ز ماهی دایم گزیر باشد

مانند بحر قلزم ماهی نیابی ای جان

بحرست همچو دایه ماهی چو شیرخواره

با این همه فراغت گر بحر را به ماهی

وان ماهیی که داند کان بحر طالب اوست

آن ماهیی که دریا کار کسی نسازد

گویی ز بس عنایت آن ماهیست سلطان

گر هیچ کس ز جرات ماهیش خواند او را

تا چند رمز گویی رمزت تحیر آرد

مخدوم شمس دینست هم سید و خداوند

گر خارهای عالم الطاف او ببینند

جانم مباد هرگز گر جانم از شرابش