105
غزل شمارهٔ ۸۴۷
پیمانه ایست این جان پیمانه این چه داند
از پاک می پذیرد در خاک می رساند
در عشق بی قرارش بنمودنست کارش
از عرش می ستاند بر فرش می فشاند
باری نبود آگه زین سو که می رساند
ای کاش آگهستی زان سو که می ستاند
خاک از نثار جان ها تابان شده چو کان ها
کو خاک را زبان ها تا نکته ای جهاند
تا دم زند ز بیشه زان بیشه همیشه
کان بیشه جان ما را پنهان چه می چراند
این جا پلنگ و آهو نعره زنان که یا هو
ای آه را پناه او ما را که می کشاند
شیری که خویش ما را جز شیر خویش ندهد
شیری که خویش ما را از خویش می رهاند
آن شیر خویش بر ما جلوه کند چو آهو
ما را به این فریب او تا بیشه می دواند
چون فاتحه دهدمان گاهی فتوح و گه گه
گر فاتحه شویم او از ناز برنخواند