85
غزل شمارهٔ ۸۱۲
خنب های لایزالی جوش باد
باده نوشان ازل را نوش باد
تیزچشمان صفا را تا ابد
حلقه های عشق تو در گوش باد
دوش گفتم ساقیش را هوش دار
ساقیش گفتا مرا بی هوش باد
ای خدا از ساقیان بزم غیب
در دو عالم بانگ نوشانوش باد
عقل کل کو راز پوشاند همی
مست باد و راز بی روپوش باد
هر سحر همچون سحرگه بی حجاب
آفتاب حسن در آغوش باد
شمس تبریز ار چه پشتش سوی ماست
صد هزاران آفرین بر روش باد