بر سر کوی تو عقل از سر جان برخیزد

بر حصار فلک ار خوبی تو حمله برد

بگذر از باغ جهان یک سحر ای رشک بهار

پشت افلاک خمیدست از این بار گران

من چو از تیر توام بال و پری بخش مرا

رمه خفتست همی گردد گرگ از چپ و راست

من گمانم تو عیان پیش تو من محو به هم

هین خمش دل پنهانست کجا زیر زبان

این مجابات مجیر است در آن قطعه که گفت