گر نخسبی ز تواضع شبکی جان چه شود

ور به یاری و کریمی شبکی روز آری

ور دو دیده به تماشای تو روشن گردد

ور بگیرد ز بهاران و ز نوروز رخت

آب حیوان که نهفته ست و در آن تاریکیست

ور بپوشند و بیابند یکی خلعت نو

ور سواره تو برانی سوی میدان آیی

دل ما هست پریشان تن تیره شده جمع

به ترازو کم از آنیم که مه با ما نیست

چون عزیر و خر او را به دمی جان بخشید

بر سر کوی غمت جان مرا صومعه ایست

هین خمش باش و بیندیش از آن جان غیور