جز وی چه باشد کز اجل اندررباید کل ما

رقصان سوی گردون شوم زان جا سوی بی چون شوم

از مه ستاره می بری تو پاره پاره می بری

دارم دلی همچون جهان تا می کشد کوه گران

گر موی من چون شیر شد از شوق مردن پیر شد

در آسیا گندم رود کز سنبله زادست او

نی نی فتد در آسیا هم نور مه از روزنی

با عقل خود گر جفتمی من گفتنی ها گفتمی