چون صفیری و ندایی ز سوی غیب شنید

که بیا جانب ما چون نپرد جان مرید

بدرد جامه تن را چو چنان نامه رسید

چه ره است آن ره پنهان که از آن راه کشید

که در آن تنگ قفس جان تو بسیار طپید

این کند مرغ هوا چونک به چستی افتید

بر در و سقف همی کوب پر اینست کلید

که ره از دعوت ما گردد بر عقل بدید

هر نوی کید این جا شود از دهر قدید

فی امان الله کان جا همه سودست و مزید

که می پاک ویت داد در این جام پلید