همچو سرو این تن من بی دل و جان برخیزد

چون عیان جلوه کند چهره گمان برخیزد

ظلم کوته شود و کوچ و قلان برخیزد

از مقیمان فلک بانگ امان برخیزد

تا ز گلزار چمن رسم خزان برخیزد

ز سبک روحی تو بار گران برخیزد

خوش پرد تیر زمانی که کمان برخیزد

سگ ما بانگ زند تا که شبان برخیزد

آشکارا شود آن رگ چو زبان برخیزد

بر سر کوی تو عقل از سر جان برخیزد