همه شب دیده من بر فلک استاره شمرد

خواب من زهر فراق تو بنوشید و بمرد

خسته ای را که دل و دیده به دست تو سپرد

صافی ار می ندهی کم ز یکی جرعه درد

هیچ کس بی تو در آن حجره ره راست نبرد

آنک کوبد در وصل تو کجا باشد خرد

آستینی که بسی اشک از این دیده سترد

ماهت اندر بر سیمینش به رحمت بفشرد

قصه شب بود و قرص مه و اشتر و کرد

سرد سیرست جهان آمد و یک یک بفسرد

چون برون آید از جای ببینش همه ارد

تا وی اطلس بود آن سوی و در این جانب برد