خوش به هر قطره دو صد گوهر جان بردارند

چو از آن سر نگری موی به مو در کارند

لیک سرسبز و فزاینده و دردی خوارند

شمع ها یک صفتند ار به عدد بسیارند

چون برآید مه تو جمله به تو بسپارند

لب فروبسته از آن موج که در سر دارند

که به لشکرگهشان مور نمی آزارند

کو بگوید همه اسرار گرش بفشارند

ور نه هر جزو از آن نقده کل انبارند

تاجداران فلک تخت به تو نگذارند

دل و جان را تو بشارت ده اگر بیدارند