خضری که عمر ز آبت بکشد دراز گردد

چو نظر کنی به بالا سوی آسمان اعلا

چو فتاد سایه تو سوی مفسدان مجرم

چو رکاب مصطفایی سوی عفو روی آرد

چو دو دست همچو بحرت به کرم گهرفشان شد

کف تست کیمیایی لب بحر کبریایی

دو هزار جان و دیده ز فزع عنان کشیده

همه زهر دین و دنیا ز تو شهد و نوش آمد

همه دامن تو گیرد دل و این قدر نداند

در وصل چون ببستی و به لامکان نشستی

خمش و سخن رها کن جز اله را تو لا کن