آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود

آمدم کز سر بگیرم خدمت گلزار او

آمدم تا صاف گردم از غبار هر چه رفت

آمدم با چشم گریان تا ببیند چشم من

خیز ای عشق مجرد مهر را از سر بگیر

زانک بی صاف تو نتوان صاف گشتن در وجود

من خمش کردم به ظاهر لیک دانی کز درون

درنگر در حال خاموشی به رویم نیک نیک

این غزل کوتاه کردم باقی این در دل است

ای خموش از گفت خویش و ای جدا از جفت خویش

ای خمش چونی از این اندیشه های آتشین

وقت تنهایی خمش باشند و با مردم بگفت

تو مگر مردم نمی یابی که خامش کرده ای

تو مگر از عالم پاکی نیامیزی به طبع