89
غزل شمارهٔ ۷۳۸
مطربم سرمست شد انگشت بر رق می زند
پرده عشاق را از دل به رونق می زند
رخت بربندید ای یاران که سلطان دو کون
ایستاده بر فراز عرش سنجق می زند
اولیا و انبیا حیران شده در حضرتش
یحیی و داوود و یوسف خوش معلق می زند
عیسی و موسی که باشد چاوشان درگهش
جبرئیل اندر فسونش سحر مطلق می زند
جان ابراهیم مجنون گشت اندر شوق او
تیغ را بر حلق اسماعیل و اسحق می زند
احمدش گوید که واشوقا لقا اخواننا
در هوای عشق او صدیق صدق می زند
لیلی و مجنون به فاقه آه حسرت می خورند
خسرو و شیرین به عشرت جام راوق می زند
شمس تبریز ایستاده مست در دستش کمان
تیر زهرآلود را بر جان احمق می زند
رستم و حمزه فکنده تیغ و اسپر پیش او
او چو حیدر گردن هشام و اربق می زند
کیست آن کس کو چنین مردی کند اندر جهان
شمس تبریزی که ماه بدر را شق می زند
هر که نام شمس تبریزی شنید و سجده کرد
روح او مقبول حضرت شد اناالحق می زند
ای حسام الدین تو بنویس مدح آن سلطان عشق
گر چه منکر در هوای عشق او دق می زند
منکرست و روسیه ملعون و مردود ابد
از حسد همچون سگان از دور بق بق می زند