اول نظر ار چه سرسری بود

گر عشق وبال و کافری بود

زان رنگ تو گشته ایم بی رنگ

گر روم گزید جان اگر زنگ

رو کرده به چتر پادشاهی

گر یاوه شد او ز شاهراهی

همچون مه بی پری پریدن

چون سرو ز بادها خمیدن

زان مه که نواخت مشتری را

گر سهو فتاد سامری را

گر هجده هزار عالم ای جان

گر حالم وگر محالم ای جان

چون ماه نزارگشته شادیم

ور هم به خسوف درفتادیم

ناموس شکسته ایم و مستیم

ور دست و ترنج را بخستیم

زان جام شراب ارغوانی

گر داد فضولیی نشانی

فصلی به جز این چهار فصلش

گر لاف زدیم ما ز وصلش

خاموش که گفتنی نتان گفت

ور مست شد این دل و نشان گفت