که از سرنای بوی یار آید

کز آن ناله جمال جان نماید

عجب این جان نالان تا چه زاید

که آواز تو جان می آزماید

مه بگرفته چون وا می گشاید

که تا فریاد از پریان برآید

گرش گویی خمش کن هم نشاید