کز او دوریش خود صورت نبندد

که بی شادی دهان کس نخندد

که بی تعظیم هرگز سر نخنبد

چو آوازی به نزد کوه و گنبد

نه ز آدینه جدا چون روز شنبد

نظر را تا نجنباند نجنبد

خیالی زشت آرد دل بتندد

گه از صله گه از سیلیش رندد

ز گیجی دور افتم ز اصل و مسند

که لا باشد به پیشش صد مهند

بگوید با لبش گو ای مؤید