111
غزل شمارهٔ ۶۶۰
نثرنا فی ربیع الوصل بالورد
حنانینا فنعم الزوج و الفرد
ز رویت باغ و عبهر می توان کرد
ز زلفت مشک و عنبر می توان کرد
ز روی زرد همچون زعفرانم
جهانی را مزعفر می توان کرد
به یک دانه ز خرمنگاه ماهت
فلک ها را مسخر می توان کرد
تو آن خضری که از آب حیاتت
گدایان را سکندر می توان کرد
در آن حالی که حالم بازجویی
محالی را میسر می توان کرد
نخاف العین ترمینا بسو
فیا داود قدر حلقه السرد
به خود واگرد ای دل زانک از دل
ره پنهان به دلبر می توان کرد
جهان شش جهت را گر دری نیست
چو در دل آمدی در می توان کرد
درآ در دل که منظرگاه حقست
وگر هم نیست منظر می توان کرد
چو دردی ماند جان ما در این زیر
اگر زیرست از بر می توان کرد
ز گولی در جوال نفس رفتی
وگر نی ترک این خر می توان کرد
الا یا ساقیا هات الحمیا
لتکفینا عناء الحر و البرد
دل سنگین عشق ار نرم گردد
دل ار سنگست جوهر می توان کرد
بیار آن باده حمرا و درده
کز احمر عالم اخضر می توان کرد
از آن باده که پر و بال عیش است
ز هر جزوم کبوتر می توان کرد
از آن جرعه که از دریای فضل است
بهشت و حور و کوثر می توان کرد
چو تیرانداز گردد باده در خم
ز تیر باده اسپر می توان کرد
و اسکرنا به کاسات عظام
فان السکر دفع الهم و الحرد
چو باده در من آتش زد بدیدم
که از هر آب آذر می توان کرد
بیا ای مادر عشرت به خانه
که جان را فرش مادر می توان کرد
وگر در راه تو نامحرمانند
تو را از جام چادر می توان کرد
چو گشتی شیرگیر و شیرآشام
سزای شیر صفدر می توان کرد
بزن گردن امل ها را به باده
کز آن هر قطره خنجر می توان کرد
سقاهم ربهم برخوان و می نوش
که هر دم عیش دیگر می توان کرد
وگر ساغر نداری می بیاور
دهان را همچو ساغر می توان کرد
و اعتقنا به خمر من هموم
و جازی همنا بالدفع و الطرد