103
غزل شمارهٔ ۶۲۹
عاشق چو منی باید می سوزد و می سازد
ور نی مثل کودک تا کعب همی بازد
مه رو چو تویی باید ای ماه غلام تو
تا بر همه مه رویان می چربد و می نازد
عاشق چو منی باید کز مستی و بی خویشی
با خلق نپیوندد با خویش نپردازد
فارس چو تویی باید ای شاه سوار من
کز وهم و گمان زان سو می راند و می تازد
عشق آب حیات آمد برهاندت از مردن
ای شاه که او خود را در عشق دراندازد
چون شاخ زرست این جان می کش به خودش می دان
چندان که کشش بیند سوی تو همی یازد
باری دل و جان من مستست در آن معدن
هر روز چو نوعشقان فرهنگ نو آغازد
چون چنگ شوی از غم خم داده وانگه او
در بر کشدت شیرین بی واسطه بنوازد
آن آهوی مفتونش چون تازه شود خونش
آن شیر بدان آهو در میمنه بگرازد
شمس الحق تبریزی بر شمس فلک روزی
باشد که طراز نو شعشاع تو بطرازد