88
غزل شمارهٔ ۵۹۶
آن مه که ز پیدایی در چشم نمی آید
جان از مزه عشقش بی گشن همی زاید
عقل از مزه بویش وز تابش آن رویش
هم خیره همی خندد هم دست همی خاید
هر صبح ز سیرانش می باشم حیرانش
تا جان نشود حیران او روی ننماید
هر چیز که می بینی در بی خبری بینی
تا باخبری والله او پرده بنگشاید
دم همدم او نبود جان محرم او نبود
و اندیشه که این داند او نیز نمی شاید
تن پرده بدوزیده جان برده بسوزیده
با این دو مخالف دل بر عشق بنبساید
دو لشکر بیگانه تا هست در این خانه
در چالش و در کوشش جز گرد بنفزاید
در زیر درخت او می ناز به بخت او
تا جان پر از رحمت تا حشر بیاساید
از شاه صلاح الدین چون دیده شود حق بین
دل رو به صلاح آرد جان مشعله برباید