چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد

برای ماه و هنجارش که تا برنشکند کارش

دلا بگریز از این خانه که دلگیرست و بیگانه

از این صلح پر از کینش وز این صبح دروغینش

بجو آن صبح صادق را که جان بخشد خلایق را

هر آن آتش که می زاید غم و اندیشه را سوزد

یکی یاری نکوکاری ز هر آفت نگهداری

یکی خوبی شکرریزی چو باده رقص انگیزی

اگر با نقش گرمابه شود یک لحظه همخوابه

دل آواره ما را از آن دلبر خبر آید

چو از بام بلند او رو نماید ناگهان ما را

کسی کو یار صبر آمد سوار ماه و ابر آمد

چو چشم چپ همی پرد نشان شادی دل دان

بسی کمپیر در چادر ز مردان برده عمر و زر

بسی ماه و بسی فتنه به زیر چادر کهنه

بسی خرگه سیه باشد در او ترکی چو مه باشد

بریزد صورت پیرت بزاید صورت بختت

کسی کو خواب می بیند که با ماهست بر گردون

معاذالله که مرغ جان قفس را آهنین خواهد

دهان بربند و خامش کن که نطق جاودان داری