اشتر مست خویش را در چه قطار می کشد

گردن من به بست او تا به چه کار می کشد

دام دلم به جانب میر شکار می کشد

ساقی دشت می کند برکه و غار می کشد

در دل شاخ و مغز گل بوی بهار می کشد

راز دل درخت را بر سر دار می کشد

گر چه جفای دی کنون سوی خمار می کشد