جور و جفا و دوریی کان کنکار می کند

هم تک یار یار کو راحت مطلقست او

یک صفتی قرین شود چرخ بدو زمین شود

از صفتی فرشته را دیو و بلیس می کند

می زده را معالجه هم به می از چه می کند

از کف پیر میکده مجلسیان خرف شده

هست شد آن عدم که او دولت هست ها بود

عشرت خشک لب شده آمد و تر همی زند

ساقی جان بیا که دل بی تو شدست مشتغل

جزو دوید تا به کل خار گرفت صدر گل

مطرب جان بیا بزن تنتن تن تنن تنن

یاد نگار می کند قصد کنار می کند

تا که چه دید دوش او یا که چه کرد نوش او

گفت حبیب نادرست همچو الست و جنس او

جمله مکونات را چرخ زنان چو چرخ دان

دور به گرد ساغرش هست نصیب اسعدی

ای همراه راه بین بر سر راه ماه بین