112
غزل شمارهٔ ۵۳۰
امروز خندانیم و خوش کان بخت خندان می رسد
سلطان سلطانان ما از سوی میدان می رسد
امروز توبه بشکنم پرهیز را برهم زنم
کان یوسف خوبان من از شهر کنعان می رسد
مست و خرامان می روم پوشیده چون جان می روم
پرسان و جویان می روم آن سو که سلطان می رسد
اقبال آبادان شده دستار دل ویران شده
افتان شده خیزان شده کز بزم مستان می رسد
فرمان ما کن ای پسر با ما وفا کن ای پسر
نسیه رها کن ای پسر کامروز فرمان می رسد
پرنور شو چون آسمان سرسبزه شو چون بوستان
شو آشنا چون ماهیان کان بحر عمان می رسد
هان ای پسر هان ای پسر خود را ببین در من نگر
زیرا ز بوی زعفران گویند خندان می رسد
بازآمدی کف می زنی تا خانه ها ویران کنی
زیرا که در ویرانه ها خورشید رخشان می رسد
ای خانه را گشته گرو تو سایه پروردی برو
کز آفتاب آن سنگ را لعل بدخشان می رسد
گه خونی و خون خواره ای گه خستگان را چاره ای
خاصه که این بیچاره را کز سوی ایشان می رسد
امروز مستان را بجو غیبم ببین عیبم مگو
زیرا ز مستی های او حرفم پریشان می رسد