طشتش فتاد از بام ما نک سوی مجنون خانه شد

چون خشک نانه ناگهان در حوض ما ترنانه شد

مشنو تو این افسون که او ز افسون ما افسانه شد

تا سر نهد بر آسیا چون دانه در پیمانه شد

سرها ز عشق جعد او بس سرنگون چون شانه شد

کاستون عالم بود او نالانتر از حنانه شد

زان رو شدم که عقل من با جان من بیگانه شد

ذرات این جان ریزه ها مستهلک جانانه شد

شمعی که اندر نور او خورشید و مه پروانه شد