بی گاه شد بی گاه شد خورشید اندر چاه شد

روزیست اندر شب نهان ترکی میان هندوان

گر بو بری زین روشنی آتش به خواب اندرزنی

ما شب گریزان و دوان و اندر پی ما زنگیان

ما شب روی آموخته صد پاسبان را سوخته

ای شاد آن فرخ رخی کو رخ بدان رخ آورد

آن کیست اندر راه دل کو را نباشد آه دل

چون غرق دریا می شود دریاش بر سر می نهد

گویند اصل آدمی خاکست و خاکی می شود

یک سان نماید کشت ها تا وقت خرمن دررسد