تا که بهار جان ها تازه کند دل تو را

باغ و گل و ثمار من آرد سوی جان صبا

ملک و درازدستیی نعره زنان که الصلا

پیش دو نرگس خوشش کشته نگر دل مرا

پهلوی یار خود خوشم یاوه چرا روم چرا

تا سوی گولخن رود طبع خسیس ژاژخا

سخت خوش است این وطن می نروم از این سرا

ساغر جان به دست ما سخت خوش است ای خدا

روز شدشت گو بشو بی شب و روز تو بیا

هیچ مگو که یار من باکرمست و باوفا

رونق گلستان من زینت روضه رضا