ای غم اگر مو شوی پیش منت بار نیست

گر چه تو خون خواره ای رهزن و عیاره ای

کان شکرهاست او مستی سرهاست او

هر که دلی داشتست بنده دلبر شدست

کل چه کند شانه را چونک ورا موی نیست

با سر میدان چه کار آن که بود خرسوار

جان کلیم و خلیل جانب آتش دوان

ای غم از این جا برو ور نه سرت شد گرو

ای غم پرخار رو در دل غمخوار رو

حلقهٔ غین تو تنگ میمت از آن تنگتر

ای غم شادی شکن پر شکرست این دهن